Wedstrijden en ik, dat is eigenlijk geen geslaagde combo. En toch schrijf ik me weer regelmatig in, kijk ik er enorm tegenop en geniet ik er toch van om er met mijn lotgenoten op terug te blikken. Een staaltje FOMO, zeker?
Ik zeg altijd wel dat ik geen competitieve vezel in mijn lijf heb en het maakt me ook écht niet uit op welke plaats in een klassement ik eindig. Maar sinds een aantal jaren kan ik er wel veel genoegen in scheppen om te trainen voor een doel. Schema’s volgen, je maaltijden afwegen en even doen alsof je voor een toptijd traint… Een gestructureerde rode draad in mijn leven van chaos. Momenteel gebruik ik Trenara als mijn loop-leidraad. En sinds enkele weken zit daar ook nog een voedingscoach bij, dus je kunt geloven hoe dit in mijn kraam past 🙂
De European Running Championships in Leuven, de halve marathon. Een jaar geleden al ingeschreven, want zo’n evenement in eigen land, daar moest je wel bij zijn…
Zo goed mogelijk voorbereid, voldoende gehydrateerd, mijn voedingsschema gevolgd. En dan beginnen lopen, in de hoop dat die voorbije blessures niet zouden opspelen. Om dan tegen het einde van het parcours te merken dat de voorspelde tijd van Trenara nog mogelijk was en de laatste 3 kilometer toch maar een – voor mij – stevig tempo aanhouden.
Misschien heb ik toch die competitieve vezel gevonden 🙂
