Ik zag onlangs twee theaterstukken en hoewel ze een heel andere inhoud hadden, was de rode draad in beide heel gelijkaardig.
In Sitcom van De Hoe neemt de cast 8 jaar na de vorige reeks een nieuwe sitcom op. Je ziet de schijnbaar vrolijke bende hun opwachting maken. Ze hebben gesprekken over hun dagelijkse leven en alles wat er de afgelopen tijd veranderd is. Het lijkt of de teksten uit de losse pols komen, totdat je de regisseur ‘cut’ hoort roepen en de scène dus wel tot het script lijkt te behoren. Daarnaast worden er ook nog opgenomen beelden getoond, meestal interviews met de acteurs, die zouden behoren tot de documentaire over het maken van de sitcom.
De nieuwkomer in het gezelschap, en ook steeds als ‘de gastacteur’ omschreven, is Matteo Simoni. Hij belichaamt de verwarring. Hem is geen script gegeven, dus hij volgt vooral van aan de zijlijn, maar staat telkens weer perplex wanneer hij bij een schijnbaar achteloos gesprek plots ‘cut’ hoor roepen. Terwijl hij niet eens wist dat hij tekst had… Die close-ups van het gezicht van Matteo wanneer hij weer totaal verbijsterd naar het geheel kijkt, zijn hilarisch!
Het is een heel bevreemdende voorstelling, waarbij je als kijker voortdurend in de war gebracht wordt. Over wat zich waar afspeelt (voor of achter de schermen), over de verhaallijnen, over de voorstelling van de voorstelling,… Ik vond het heel modern, heel speciaal, maar wel heel goed. De vragen die ik vooral had, waren wie zo’n voorstelling kan bedenken en hoe men zoiets in hemelsnaam kan repeteren!
Het enige nadeel is dat de voorstelling 2,5 uur duurt en dat ik niet gewend ben om zolang stil te zitten 🙂
Van den vos die amoc maecte vertelt het verhaal van Reinaert de vos, maar dan in een eigenzinnige versie van Dimitri Leue. Frank Focketyn vertolkt de leeuw Nobel die moet oordelen over de daden van Reinaert, Han Coucke kruipt in de rol van de vos. Daarnaast spelen Inge Paulussen en Jonas Leemans alle andere rollen van de dieren uit het bos die vertellen over hun aanvaringen met Reinaert.
De vier acteurs schitteren in hun rol, maar hoe Inge Paulussen en Jonas Leemans met kleine elementen de verschillende dieren vertolken, is echt onvergetelijk. Je zult nooit meer op dezelfde manieren kijken naar een kip… Het is een zalige voorstelling in een eenvoudig decor (in tegenstelling tot de bombastische setting van Sitcom) met een uitgebalanceerde choreografie.
Deze voorstelling staat ver van Sitcom en toch. Ook hier is de onderliggende vraag: wat is er echt en wat niet? Wat is er origineel en wat heeft de regisseur aangepast?
Mijn conclusie na het zien van deze voorstellingen: we zijn in Vlaanderen met heel veel talentvolle regisseurs en acteurs!
Meer informatie nodig?
www.dehoe.be
www.leue.be
