Toen Arno Hintjens zijn muzikale carrière begon, was ik amper geboren. Ik heb van Arno wel de hits meegekregen, maar had van hem vooral een beeld van een dronken, mompelende zanger met een hees gerookte en gezopen stem. De documentaire over Arno hoefde ik niet per sé te zien, maar mijn vader wel en dus ging ik met plezier mee, kwestie van een muzikaal gat van de geschiedenis te vullen.
De film ‘Arno. Rock’n’roll godverdomme’ biedt een immersive experience – zoals ze dat tegenwoordig zo graag noemen – waarbij je 1,5 uur in de wereld van Arno mag vertoeven. En die is heerlijk chaotisch, geestig, idealistisch en eerlijk, in een zalige mengelmoes van Oostends, Frans en Engels.
De film heeft me doen luisteren naar de teksten van Arno en heeft me zin gegeven om zijn repertoire toch van naderbij te gaan beluisteren. Maar vooral onthou ik de oneliners van Arno, al dan niet in heldere toestand:
- TC Matic, dat was zwarte muziek maken met mannen die zo bruin waren als aspirines
- Zingen is voor vogels, ik maak geluid
- Ik heb geen stembanden meer, enkel nog metalen koorden
Ga zien, die film! Zolang het kan, in de bioscoop en anders hopelijk in een cultureel centrum in de buurt!
